Berber & Berber Arabier - Geschiedenis

Berber & Berber Arabier

Geschiedenis

Het oorspronkelijke Berberpaard ontstond al rond 1200 vóór Christus. Het Berbervolk bestond (en bestaat nog steeds) uit boeren en nomaden uit de Noord Afrikaanse gebieden als Marokko, Algerije en Tunesie. Tezamen worden zij de Maghreb genoemd, wat zoveel betekent als 'waar de zon ondergaat'. Maar de Berberstammen hadden ook geregeld oorlog met elkaar. En hun beste wapens waren hun paarden! Ze waren snel, moedig en zeer wendbaar. De paarden konden zo abrupt stoppen dat zijn berijder zijn speer heel ver en hard naar zijn tegenstander kon werpen. De oorlogsruiters hadden een speciale techniek. Zij namen gewoonlijk twee paarden mee in het gevecht, waarbij het tweede paard de kwetsbare linkerzijde van de krijger vrijhield door bijten, trappen en slaan. Bovendien kon dit paard de krijger, als hij in een noodsituatie terecht kwam, als vervangpaard snel in zekerheid brengen.


Volwaardig lid van de familie
Het Berber-volk hield zijn paarden niet in groepen of in stallen, maar hij knoopte zijn paard eenvoudig vast aan een touwtje temidden van de mensen, de honden, de geiten, de schapen en het tentenkamp. De paarden groeiden dus van oorsprong in zeer nauw contact met hun eigenaar op. Met name als de merries moesten veulenen haalden de vrouwen van de stam de hoogdrachtige merries in de tent. De pasgeboren veulens dronken dan hun eerste melk niet bij hun moeder, maar uit de handen van de vrouw die de merrie gemolken had. De merrie werd daarna gewassen, gebandageerd en met kostbaarheden verwend. De mannen van de stam voeden de hengsten speelsgewijs op en reden ze naar drinkplaatsen. Het Berberpaard was een volwaardig lid van de familie.

Sterke binding met de mens
Deze sterke binding met de mens werd versterkt door de genadeloos strenge selectie in de fokkerij. De hengsten werden pas op latere leeftijd voor de dekdienst ingezet. Na de eerste veulens werd gekeken of het sociale en mensgerichte gedrag overerft werd. Was dat niet het geval dan werd de betreffende hengst resoluut van de dekdienst uitgesloten. Vaak moest de hengst dat met de dood bekopen. Door deze strenge selectie ontwikkelde en bevestigde deze paarden hun zeer goede karakter. En deze 3000 jaar lange selectie heeft ervoor gezorgd dat ook tegenwoordig het karakter van de Berber nog geroemd wordt.


De Berber-Arabier

De Berber-Arabier is geen toevallige kruising, maar een fokrichting die eeuwen geleden is ontstaan. In 700 na Christus vielen de moslim Arabieren, de Maghreb aan. Er was wederom veel oorlog en de paarden die de Arabieren meenamen werden weer gekruist met de paarden van de Berberstammen. Zo ontstond de Berber-Arabier. Dit paard was een robuust, maar tegelijk een goedbewegend en moedig oorlogs- en gebruikspaard. Ze herbergden de voordelen van zowel de paarden van de Berbers als van de Arabieren in zich. Deze paarden waren dermate populair dat stukje bij beetje het oude Berberras verdrongen werd door dit 'nieuwe' ras. In Marokko wordt het aantal Berber-Arabieren geschat op zo'n 160.000 en hetzelfde aantal loopt in de rest van de wereld. Het totale aantal Berber-Arabieren wordt daarmee geschat op 300.000. Dit is waarschijnlijk nog wel het honderd-voud van de nog in leven zijnde zuivere Berber. In Europa zijn nog niet zo veel Berbers en Berber-Arabieren, de meeste zijn te vinden in Duitsland en Frankrijk. De paarden worden daar door enthousiaste gebruikers ingezet voor de fokkerij om deze paarden te behouden voor de recreatie en de sport.

De Berber-Arabier van Napoleon
Marengo was een van de beroemdste paarden van Napoleon. Het paard werd gevangen in Egypte tijdens de slag om Aboukirin in 1799. De grijze Berber Arabier kreeg de naam Marengo naar Napoleons overwinning op 14 Juni 1800 bij Marengo (Italië). Marengo droeg Napoleon in veel van zijn veldslagen en werd na de slag om Waterloo (1815) gevangen door de Britse soldaten om het dier in Engeland te kunnen tonen. Marengo stierf in 1832 en was naar schatting 38 jaar. Dat is een verbluffende leeftijd voor een oorlogspaard, dat de littekens van de vele veldslagen met zich mee droeg. Na zijn dood werd het skelet van het paard tentoongesteld in het National Army Museum (Chelsea, Londen).

In de mode bij Europese ridders
De Griekse geleerde Claudius Aelianus schreef in het jaar 200 na Christus over de Berberpaarden: "Deze paarden zijn buitengewoon snel en sterk, maar bovendien zo volgzaam dat ze zonder trens of teugel bereden kunnen worden en zich heel eenvoudig met een stokje laten sturen". In 1200 na Christus kwam de Berber in de mode bij de Europese ridders. De Berbers waren tot in de 18e eeuw zeer geliefd. Wie binnen de Europese koningshuizen iets voorstelde, reed op een Berber of een Spaans paard.
Antoine Pluvinel schreef over de Berber: "Ik houd veel van deze barbaarse paarden voor het Hoge School rijden vanwege de buitengewone toegenegenheid om sierlijk en met een bijzondere ijver de oefeningen uit te voeren."
In 1605 zegt G.E. Löhneysen: "De Moorse paarden zijn tamelijk klein, maar conditioneel sterk en werklustig, ze kunnen veel hebben, het zijn heerlijke goede paarden. Voornamelijk zijn ze dapper en blijmoedig en ze worden in het bijzonder geprezen omdat ze erg werklustig en trouw aan de mens zijn."
In oorlogstijd moest de Berber zijn kwaliteiten tonen op het slagveld. Er werden hoge eisen gesteld aan de ruiter, maar zeker ook aan zijn paard. Om de zware 'oefeningen' op het slagveld uit te kunnen voeren moest het paard sensibel, temperamentvol en goed te rijden zijn. Maar bovenal moest hij mee willen werken en trouw zijn. In vredestijd diende de Berberhengsten als comfortabele, rustige tölters voor de weinig zadelvaste adellijke dames. En natuurlijk werden ze als dekhengst ingezet

Berberbloed reisde via Spaanse paarden mee naar Amerika
Na de inval van de Arabieren in de Maghreb werden veel Berber-volkeren islamitisch. En zij vielen op hun beurt in naam van Allah Spanje weer aan. Door deze invasie is er veel Berberbloed bij het Spaanse paard ingefokt. De oude Berberpaarden en de hedendaagse Andalusiër hebben dan ook veel overeenkomsten qua uiterlijk. Deze met Berberbloed gefokte Spaanse paarden, werden in het jaar 1500 door de Spaanse ontdekkingsreizigers meegenomen naar Amerika en hebben grote invloed gehad op de (Zuid) Amerikaanse paardenrassen. De Berber is hiermee tevens grondlegger geweest voor bijvoorbeeld de Quarter-Horse.

Goldophin Barb, stamvader van de Engels Volbloed
Karel II van Engeland was een liefhebber van paardenrennen. Hij kreeg in 1662 als bruidschat van zijn gemalin onder andere de Marokkaanse havenstad Tanger. In jaren dat deze stad onder zijn heerschappij viel, werden een groot aantal Berberpaarden naar Groot Brittanië verscheept. Deze paarden werden gebruikt om de eerste Britse renpaarden te verbeteren. De meest invloedrijke verbeteraar was de Marokkaanse Berberhengst Godolphin Barb. Hij kwam in 1729 naar Engeland. Zijn veulens overtroffen alle veulens tot dan toe. Ze hadden een extreem goed uithoudingsvermogen, waren snel, onverschrokken en versloegen steeds de concurrentie op de lange afstand. Godolphin Barb, die onbetwist als stamvader van de Engels Volbloed geldt, en twee andere Berberhengsten 'Curwen Bay' en 'St. Victor' vormen tezamen 23,3% van het erfgoed van alle Engelse Volbloed paarden in de wereld.

Veldtocht naar Rusland
Maar ook dichterbij in de geschiedenis heeft de Berber nog van zich laten horen. De veldtocht van Rommel in de 2e Wereldoorlog naar Tunesië en Algerije leverde zo'n 2000Berberhengsten op, die weer ingezet werden bij de veldtocht naar Rusland. Zij werden naar Hongarije verscheept en droegen, samen met Duitse warmbloedpaarden, het 42e Duitse Ruiterregiment tot ver voorbij St. Petersburg. Een lange en ondenkbaar zware reis, die van alle paarden alleen door de Berberhengsten overleefd werd. Tijdens deze barre tocht konden de paarden zich alleen voeden met het riet van de daken van de boerderijen! Na de oorlog keerden de overlevenden van het regiment weer naar hun thuisland terug. Velen van hen moesten om te overleven onderweg, in Rusland, later in Polen en Oostenrijk en tenslotte in Duitsland, hun geliefde paard verkopen. Tweehonderd van deze hengsten zijn gebruikt bij de Poolse warmbloed fokkerij en twintig werden gebruikt voor de Trakhener fokkerij.
De Berber is dus een ongelofelijk invloedrijk ras geweest. Niet alleen direct maar ook indirect. Daarom is het des te schokkender dat er tegenwoordig nog maar zo weinig Berbers voorkomen.

Situatie van de fokkerij op dit moment
De wereldwijde situatie van de Berber werd tot voor kort als 'vijf voor twaalf' omschreven. Dit moedige oorlogspaard was immers werkeloos geworden. De inspanningen om het erfgoed 'Berber' te behouden zijn nu gelukkig succesvol. In de Maghreb wordt deze fokkerij zelfs door de staat ondersteund. De staatsfokkerijen hebben zeer goede hengsten tot hun beschikking. De bevolking kan zijn merrie hier in veel gevallen zelfs gratis laten dekken. Vaak wordt er alleen maar een zeer kleine bijdrage gevraagd in de stallingskosten van de merrie. (Dit was vroeger zelfs niet het geval. Maar er werd door de eigenaar van de merrie geregeld misbruik gemaakt van deze regeling om hun magere merries zowel drachtig als wel doorvoed aan het eind van de zomer weer op te halen..) Deze positieve situatie is gecreëerd om het voor de eigenaar aantrekkelijk te maken zijn merrie door een goede staatshengst te laten dekken. Door de inspanningen van de moederlanden (Marokko, Tunesië en Algerije, oftewel de Maghreb) en de Europese landen, is het overleven van de Berberpaarden is nu zeker gesteld.
De internationale Berber en Berber-Arabier fokkerij is ondergebracht bij de overkoepelende organisatie OMCB (Organisation Mondiale de Cheval Barbe). Deze organisatie werd in 1988 in Algerije opgericht. Hij ondersteunt de samenwerking van zijn leden; de stamboeken van Algerije, Marokko, Tunesië, Frankrijk en Duitsland. Om de Europese interesse te bundelen en duidelijker te kunnen vertegenwoordigen, is in 2000 het OECB opgericht. Hierin zitten vertegenwoordigers van de fok-verenigingen van België, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. In Nederlands is op dit moment nog geen eigen fok-vereniging vertegenwoordigd.

VFZB
De Duitse fok-vereniging VFZB (Verein der Freunde und Zuchter des Berberpferdes e.V.) is in 1992 opgericht en is 1994 officieel erkent door het OMCB en het ministerie van landbouw in Duitsland. Op dit moment is het stamboek gesloten, wat betekent dat het geen nieuwe paarden meer opneemt. Alleen de paarden uit de eigen fokkerij of uit een van de leden van het OMCB worden nog toegestaan (import paarden kunnen dus nog wel opgenomen worden, mits zij in land van herkomst geregistreerd zijn). Het VFZB is zeer kwaliteit gericht. Bij de jaarlijkse keuring kunnen de paarden beoordeeld worden in de premieklassen van 1 tot en met 3. De jury bestaat uit de door het OMCB erkende keurmeesters. "Voorbeeld voor de internationale Berber-fokkerij" noemde de voorzitter van het OMCB, dr. Najih Joundy het werk van het VFZB tot nu toe.



Berber & Berber Arabier

Raskenmerken
Exterieur
De Berber en de Berber-Arabier behoren tot de barokke paarden. Ze staan in het vierkantsmodel. Ze hebben een sprekend en droog hoofd, een krachtige brede hals, korte sterke rug, sterke ronde achterhand met afhangend kruis en lange weelderige manen en staart. De uitgangspunten bij de fokkerij van Berber-Arabieren onderscheiden zich niet veel van die van de zuivere Berber. Een Berber-Arabier moet de goede eigenschappen van zowel de Berber als de Arabier in zich verenigingen. De Berber-Arabier heeft een wat meer oriëntaalse uitstraling, is wat eleganter en lichter gebouwd en heeft wat meer ruimgrijpende en zwevende gangen dan de Berber. Beide paarden zijn middelgroot met een stokmaat tussen de 1.48m en de 1.60m.

Raskenmerken
-Harmonisch paard in het kwadraat type met korte afgeronde lijnen
-Lange weelderige manen en staart, vaak licht golvend
-Hengsten zijn mannelijk maar ingetogen
-Merries zijn moederlijk en gedwee
-Moedig, evenwichtig, leergierig, makkelijk te rijden, lenig en werklustig paard
-Robuust en veel uithoudingsvermogen
-Gaat sterke emotionele binding aan met de eigenaar

Beweging
-Vloeiende, lichtvoetige, gemakkelijke bewegingen
-Sterk gebruik van de achterhand bij een matig ruimgrijpende voorhand
-Verzamelde en energieke gang
-Grote tredzekerheid

Grootte en kleur
-Middelgroot met een stokmaat van circa 1.48m tot 1.60m
-Alle kleuren, behalve cremello en albino

Bouw
-Goed ontwikkelde boeg
-Sterke korte rug
-Ronde achterhand met laag ingeplante staart
-Bespierde achterhand met sterke hoek naar spronggewricht

Hoofd en hals
-Hoofd van voren gezien lang en smal
-Breed voorhoofd, smal uitlopend naar jukbeen
-Profiel bij de Berber recht tot licht gebogen, de Berber-Arabier kan iets meer arabische trekken hebben
-Rustige, sprekende ogen die aan de zijkant van het hoofd onder het middelpunt van het voorhoofd liggen
-Kleine onopvallende neusgaten
-Korte sterk gebogen hals
-Vloeiende overgang in een goed ontwikkelde schoft

Fundament
-Benen recht, droog en sterk
-Korte sterke pijpbenen, pijpomvang hengsten minimaal 19cm, merries 18 cm
-Middelgrote, robuuste hoeven

Kleur en beweging
De meeste Berbers zijn schimmel (circa 80%), zo'n 15% zijn vos de rest bruin of zwart. Maar ook bijzondere kleuren als bijvoorbeeld palomino en valk komen voor. Cremello en albino zijn niet toegestaan.

De Berber heeft geen sterke ruimgrijpende beweging zoals een warmbloedpaard, maar eerder aanleg voor de verzamelde bewegingen. Zijn beweging is vloeiend, lichtvoetig en soepel met een sterk ondertredend achterbeen. Het resultaat hiervan is een hele comfortabele stap, een boterzachte draf en een zeer aangename en gemakkelijk te zitten galop. Ze bewegen economisch en zijn zeer tredzeker. De Berber-Arabier heeft zoals eerder genoemd een wat meer zwevende en ruime beweging dan de zuivere Berber.

Tölten
Voor de gangenpaarden liefhebber valt er ook genoeg te genieten, er zijn Berber(-Arabieren) die goed kunnen leren tölten!

Karakter
Maar vooral de karaktereigenschappen zijn zeer belangrijk in de fokkerij van de Berber paarden. De Berber is een moedig, gezond en hard paard dat uitgerust is met een grote tredzekerheid. Hij is zeer werklustig en intelligent. Daarbij heeft hij een kalm en extreem mensgericht karakter. De Berber gaat een sterke emotionele binding aan met zijn eigenaar. Hij is immers eeuwenlang geselecteerd op een mensgericht en trouw karakter. Vergeet niet dat het leven van de nomaden in tijd van oorlog in de handen van hun paard lag!
De Berber-Arabier verenigt de positieve eigenschappen van beide oorspronkelijke rassen in zich. Hij combineert hardheid, robuustheid en een kalm karakter met schoonheid, uithoudingsvermogen en snelheid. De Berber-Arabier is een bijzonder geslaagde mix van de positieve eigenschappen van zowel de Berber als de Arabier. Deze karakter eigenschappen maken de Berber een heel bijzonder paard, een vriend voor het leven. Heb je het vertrouwen gewonnen van een Berber, dan gaat hij voor je door het vuur.

Maar evenzo geeft zijn sterke hang aan zijn eigenaar ook de beperkingen van dit paard aan: hij is niet geschikt om door veel verschillende mensen verzorgd en bereden te worden. Bovendien leert hij graag en snel en is daarbij gevoelig en intelligent. Het is dus geen 'dooie' en hij moet zeker bezig gehouden worden en heeft veel aandacht nodig.
(VFZB)


Berber

Berber De Berber is afkomstig uit Noordwest-Afrika, met name uit de landen Marokko en Algerije. Deze warmbloed is de nakomeling van Europese wilde paarden. De Berber is, samen met de Arabier, één van de belangrijkste stamvaders van de paarden. Met name door de Andalusiër, die de stamvader van veel Europese en Amerikaanse rassen is, heeft de Berber bijgedragen aan een ongekend aantal paardenrassen. Hoewel de Berber en de Arabier vaak met elkaar verwisseld worden, hebben zij andere voorouders. De voorouders van de Berber komen uit Europa, die van de Arabier uit Azië. Ondanks dit feit, vermoedt men toch dat er in het verre verleden kruisingen tussen beide paardenrassen voorkwamen. Zeker weet men dit echter niet, omdat enkele kenmerken (staartinplant, profiel en achterhand) duidelijk dominant zijn. Uit paleontologisch onderzoek hebben sommigen de conclusie getrokken dat de Berber de IJstijd als geïsoleerde groep heeft overleefd. Zou die veronderstelling waar zijn, dan is de Berber even oud als, zo niet ouder dan de Arabier. Anderen menen dat de Berber in zijn oorspronkelijke vorm, dus in het verre verleden, veel overeenkomsten met de Achal-Teké vertoonde. Maar ook voor die veronderstelling heeft men geen bewijzen kunnen vinden. Over het algemeen wordt gesteld dat de Berber minder aantrekkelijk is dan de Arabier, waardoor de Arabier tegenwoordig populairder is. De Berber komt dan ook niet zoveel voor als de Arabier. Omdat Berbers sober en taai zijn, zijn deze dieren uitstekend geschikt om als rij- en transportdieren in bergachtige gebieden dienst te doen. Verder wordt de Berber regelmatig gebruikt voor de verbetering van andere rassen. De Berber is vooral bekend om de grote snelheid die hij over korte afstand kan behalen: een reden waarom dit ras veel voor de cavalerie werd gebruikt. Een overblijfsel uit deze tijd zijn de ruiterfestivals die men tegenwoordig in verschillende Noord-Afrikaanse landen organiseert. De Berbers kwamen aan het eind van de achtste eeuw met de Moren naar Spanje. Daar stonden zij, samen met de Arabier, aan de basis van de Andalusiër, waarna veel invloed werd uitgeoefend op diverse Europese rassen. In de zeventiende eeuw werden Berbers naar Engeland vervoerd. Zo werd de Berber, samen met onder andere de Arabier, een van de voorouders van de Thoroughbred, ook wel Engelse Volbloed genoemd. De romp van de Berber heeft een diepe borst. De rug is kort, het kruis spits. De fraai gevormde, maar vlakke schoft is hoog en gaat over in vlakke en steile schouders. De hoogte van de Berber ligt tussen de 1,45 en 1,55 m. De achterhand is afhangend. De achterbenen worden over het algemeen als minder goed gevormd beschouwd. Beide worden daarom niet als ideaal gezien. Desondanks kan de Berber grote snelheden bereiken en heeft het ras een groot uithoudingsvermogen. Daar komt bij dat de Berber zich altijd al snel over korte afstanden heeft kunnen voortbewegen, zodat de negatieve punten niet echt als doorslaggevend worden beschouwd. Ook de tengere benen worden als een minder volmaakt punt beschouwd. Ze zijn droog, dus zonder overtollig vet en zonder plooien en rimpels. De hoeven zijn hard. De lange hals is sierlijk. Het fraaie, smalle hoofd wordt ontsierd door een convexe neuslijn (ramsneus). Volgens sommigen zou dit op primitieve genen wijzen. De staart heeft een lage inplant. Bij de Berber komt men de kleuren schimmel, vos, licht- en donkerbruin en zwart tegen. De vacht moet eenkleurig zijn. Met name de schimmelkleur zou het gevolg zijn van de kruisingen met de Arabier. De Berber staat over het algemeen bekend als een betrouwbaar en volhardend paard met een groot uithoudingsvermogen. Als rijpaard stelt het dier geen grote eisen, maar heeft daarentegen wel een elegant voorkomen. De Berber is bovendien moedig en stelt zich met kleine hoeveelheden eten tevreden.


De Berber

De Berber is, na de Arabier, de belangsrijkste stamvader van de paarderassen.
De Berber komt oorspronkelijk uit Marokko, uit een streek wat vroeger Barbarije werd genoemd. Het ras is al jaren oud. Hij is net als de Arabier een "woestijnpaard", hoewel dit in zijn karakter of uiterlijk niet terug te vinden is. Doordat er door de eeuwen heen gekruist is met Arabische paarden heeft de moderne Berber een gedeelte Arabisch bloed in zich. Dit is alleen terug te zien aan zijn trotse houding en aan zijn hardheid.

De Berber heeft grote invloed gehad op de ontwikkeling van de Andalusiër en daarmee op de hele wereldpopulatie. Hij heeft de ontwikkeling van meerder Europese rassen, waaronder de Thoroughbred, sterk beïnvloed.

In de 15e, 16e en 17e eeuw werden de Berbers naar Europa geëxporteerd, waar ze bekend werden als renpaard. Omdat hij niet zo talrijk en veel minder aantrekkelijk is dan de Arabier is hij nooit heel erg populair geworden.

Typische Berber kenmerken zijn:
* Het lange hoofd;
* De vlakke schouder;
* Afhangende achterhand;
* Laag ingeplante staart;

De Berber beweegt zich niet zo zwevend en vluchtig als de Arabier, maar heeft een even zo groot uithoudingsvermogen en is net zo gezond en taai.


Berber

Herkomst: Noord-Afrika.

Stokmaat: De stokmaat komt meestal niet boven de 1,45 m.

Kleur: De Berber komt voor in de kleuren donker- en lichtbruin, vos, zwart en schimmel.

Karakter: De Berber is een taai, betrouwbaar paard met veel temperament en een groot uithoudingsvermogen; een sober maar toch elegant rijpaard.

Exterieur: De Berber heeft een droog hoofd met een recht profiel en een kenmerkende sterke kaakpartij. De hals is lang en sierlijk, uitmondend in een hoge schoft op een korte rug. Het kruis is smal en de staart is laag ingeplant. Het paard heeft lange, pezige, droge benen met kleine, harde voeten.

Gebruiksmogelijkheden: Oorspronkelijk is de Berber een cavaleriepaard, maar tegenwoordig is het vooral in gebruik als elegant rijpaard.

Beweging: De gangen zijn niet bijzonder ruim en de draf vertoont enige knieactie. De Berber is een goede springer.

Bijzonderheden: De Berbers zijn vanaf 800 in grote getale door de Moren in Spanje geïmporteerd waar ze hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van de Andalusiër. Vanaf de 17e eeuw zijn er vanuit Tanger veel Berbers naar Engeland vervoerd, waar ze werden gebruikt in de renpaardenfokkerij.


Beschrijving van het ras Berber

Land: Marokko

Stokmaat: Tot 1.45

GESCHIEDENIS
De Berber is, na de Arabier, de belangrijkste stamvader van de paardenrassen.
De Berber komt oorspronkelijk uit Marokko, uit een streek wat vroeger Barbarijen werd genoemd. Het ras is al jaren oud. Hij is net als de Arabier een "woestijnpaard", hoewel dit in zijn karakter of uiterlijk niet terug te vinden is. Doordat er door de eeuwen heen gekruist is met Arabische paarden heeft de moderne Berber een gedeelte Arabisch bloed in zich. Dit is alleen terug te zien aan zijn trotse houding en aan zijn hardheid.
De Berber heeft grote invloed gehad op de ontwikkeling van de Andalusiër en daarmee op de hele wereldpopulatie. Hij heeft de ontwikkeling van meerder Europese rassen, waaronder de Volbloed, sterk beïnvloed.
In de 15e, 16e en 17e eeuw werden de Berbers naar Europa geëxporteerd, waar ze bekend werden als renpaard. Omdat hij niet zo talrijk en veel minder aantrekkelijk is dan de Arabier is hij nooit heel erg populair geworden.

RASOMSCHRIJVING
Typische Berber kenmerken zijn:
- het lange hoofd;
- de vlakke schouder;
- afhangende achterhand;
- laag ingeplante staart;
De stokmaat komt meestal niet boven de 1,45 meter. De Berber is geschikt als rijpaard. Het is een heel taai, sober, volgzaam en moedig ras, wat op kleine hoeveelheden voedsel kan leven. De Berber beweegt zich niet zo zwevend en vluchtig als de Arabier, maar heeft een even zo groot uithoudingsvermogen en is net zo gezond en taai. De kleuren die voorkomen zijn schimmel, zwart, vos en bruin.

BIJZONDERHEDEN GANGEN
De stap is kort. In de draf laat de Berber veel knie-actie zien. De galop is niet ruim. Het springvermogen is goed.

Kleuren: Vos, Schimmel, Bruin, Zwart

Typen: Rijpaard

Gangen: Galop Draf Stap zie: bijzonderheden

Verwant aan: Engels Volbloed, Equus caballus, Andalusiër, Arabier


Berber (Noorwest-Afrika)

Oud noordwest-Afrikaans ras (uit Mauretanië) ontstaan uit het inheemse Numibische ras in de 8e eeuw na Chr. door kruising met Oosterse paarden ten tijde van de volksverhuizingen. Een middelgroot, hard, elegant rijpaard met veel uithoudingsvermogen, zeer hoog in het bloed staand, temperamentvol met een betrouwbaar karakter.

Lang, droog ramshoofd, fraai gedragen hals, hoge schoft, korte rug, een scherp sterk afhangend kruis, zeer droge benen met uitstekende duidelijk zichtbare pezen en gewrichten. Kleine zeer harde hoeven. Schimmelhaar komt veel voor. Tamelijk korte stap, voldoende draf met enigszins knieactie, lichte niet zeer ruime galop. Springvermogen.

Dit door de woestijn gevormde paard vormde de grondslag voor de gehele Noord-Afrikaanse paardenfokkerij en die van het lberische schiereiland. Tegenwoordig wordt het in Algiers, Marokko, Spanje en Zuid-Frankrijk gefokt. Tot aan de opheffing van de Spabiregimenten (Arabische ruitereenheden van Frankrijk) waren het voor die eenheden de remonten.


BERBER

De Berber is evenals de Arabier de belangrijkste stamvader van de paardenrassen.
De Berber is een "woestijnpaard" en vindt zijn oorsprong uit de streek Barbarije, Marokko. Het ras bestaat al heel erg lang en heeft gedeeltelijk een stukje Arabisch bloed in zich. Dit is veroorzaakt omdat, door de eeuwen heen, de Berber gekruist werd met de Arabier. Je kunt dit nog terug zien aan de trotse houding en de hardheid van het paard.

In de vijftiende, zestiende en zeventiende eeuw werden de Berbers naar Europa geexporteerd, daar werden ze bekend als renpaard. De Berber is echter nooit populair geworden omdat hij minder aantrekkelijk en talrijk is dan de Arabier. Bovendien beweegt hij zich niet zo zwevend en vluchtig als de Arabier.

Typische kenmerken van een Berber zijn het lange hoofd, de vlakke schouder, de afhangende achterhand en de laag ingeplante staart. De Berber heeft een groot uithoudingsvermogen.