Karabajr

Karabajr

Soort: warmbloed
Herkomst: Oezbekistan, Centaal Azië

Over de Karabajr
De Karabajr komt uit Oezbekistan, een bergachtig gebied in Centraal-Azië. In deze streek worden al meer dan 2000 jaar paarden gefokt. Er zijn twee typen: het rijpaard, snel en sierlijk; en het tuigpaard, dat groter is en een langere rug heeft.
Tegenwoordig worden die paarden veel gekruist met Engelse Volbloeden, om ze zo te fokken dat ze geschikt zijn voor de wedstrijdsport.

Karakter en verzorging
Karabajrs zijn vlotte en werkwillige paarden. Ze hebben veel uithoudingsvermogen en temperament. Dit is de danken aan de invloed van de Arabische Volbloed.

Gebruiksmogelijkheden
Het ras wordt veel voor de nationale sport 'geit kapen' gebruikt. De ruiter poogt de trofee, een dode geit, van een andere ruiter af te pakken. De paarden moeten dus vlug kunnen starten en de andere paarden goed kunnen ontwijken. Ook de Lokaj wordt veel voor deze sport gebruikt. Behalve als rijpaard wordt het dier ook als pakpaard en voor lichte trekwerkzaamheden gebruikt

Geschiedenis
Omtrent de oorsprong van de Karabajr tast men in het duister, maar vermoedelijk heeft de Arabier een grote invloed op dit ras gehad. Ook Mongoolse- en steppenpaarden hebben geholpen dit ras te ontwikkelen, net zo als rassen uit Iran en Turkije.

Exterieur
De Karabajr lijkt wat op de Arabier, maar is wat zwaarder gebouwd.
Hoofd en hals: Het hoofd heeft een recht profiel, of een licht snoekshoofd. De hals is zwaar en kort.
Lichaam: De rug is kort en sterk. Het tuigpaardtype heeft een langere rug. De achterhand is rond en de staart is afhangend.
Benen en hoeven: De benen zijn kort en krachtig.
Kleur: De meest voorkomende kleuren zijn schimmel, vos of bruin, maar ook andere effen kleuren komen voor. De manen en staart zijn dun en zijdeachtig.
Schofthoogte: De stokmaat van de Karabajr ligt rond de 1.55 meter.

Invloeden
Arabier
Mongoolse- en steppepaarden
Iranse paarden
Turkse paarden
Engelse Volbloed