Akhal Teke

Akhal Teke
Ook bekend als: Turkmener

Herkomst:
De Akhal Teke komt uit Rusland, in de gebieden, Toerkmenistan, Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië.

Geschiedenis en informatie:
Het Akalteekse paard (of Akhal-Teke) is Turkmenistans nationale trots. Het ras wordt weleens een van de opvallendste rassen op aarde genoemd. Het is een volbloedras dat bekend staat om z'n snelheid en slimheid. Het paardrijden zit Turkmenen in het bloed en paarden zijn onlosmakelijk verbonden
met de nationale cultuur. In nomadenfamilies leren kinderen al op peuterleeftijd rijden. Een oud Turkmeens zegswijze luidt: 'Sta op in de morgen, groet je vader en dan je paard'.
De Akhal Teke is een zeer oud ras, misschien nog ouder dan de Arabier. Vermoedelijk stamt de Akhal-Teke af van de oude Tarpans en Przewalski paarden uit Zuid-Azië.
Het paard werd oorspronkelijk gefokt door de volksstammen van Turkmenistan, dit was zo'n drieduizend jaar geleden al. Zijn bestaan was al bekend in de tijd van Alexander de Grote. Er wordt zelfs ook wel beweerd dat het ras afstamt van het paard van Alexander de Grote, Bucephalos.
In de jaren 1336 tot 1405 werd er gekruist met Arabische merries. Verder is er wat gekruisd met Perzisch bloed, maar door het geïsoleerde leefgebied zijn er vrijwel geen andere invloeden geweest.
De Akhal Teke is zo gefokt dat hij de hete dagen en de koude nachten van het woestijnklimaat kon verdragen. Door dit leven is de Akhal Teke zeer gehard geworden. De traditionele Turkmeense paardenhouderij kende geen stallen. De dieren werden op hun hoofd na in een vilt gewikkeld en vastgebonden aan een paal. Hun voer bestond uit balletjes van gedroogde luzerne, gerst en schapenvet. Veulens werden al heel jong gespeend en jaarlingen deden al mee aan renwedstrijden.
Tegenwoordig wordt de Akhal Teke volgens moderne methoden gehouden, 's nachts op stal en overdag in de wei. Ze doen nog steeds mee aan rennen, maar pas als ze twee of drie jaar oud zijn. Sinds de vorige eeuw heeft men succesvol geprobeerd de fokkerij te verbeteren door
prestatieproeven te houden. Verder heeft de Akhal teke een belangrijke invloed gehad op het onstaan van enkele Europese rassen, zoals de Engelse volbloed (Byerley Turk) en de Trakehner.

Uiterlijk:
Hoofd: Smal en lang met een recht profiel. De ogen zijn groot en uitdrukkingsvol en de neusgaten zijn groot en gevoelig. De oren zijn lang en fraai gevormd
Hals: Lang, recht en vaak smal, staat hoog op de schouders
Schouders: Rond
Schoft: De schoft is hoog
Rug: Lang en vaak zwak
Ribbenkast: Smal
Kruis: Afhangend en gespierd.
Benen: De dijen zijn zeer gespierd en lang. De voorbenen zijn sterk en recht, met lange onderarmen. De achterbenen zijn lang en kunnen neigen naar sikkel- en koehakken. De voeten zijn klein en zeer hard
Staart: Laag gedragen
Beharing: Schaars en dun
Kleur: De Akhal Teke heeft een aparte goud of zilver glans. Het paard komt voor in alle kleuren, behalve bont. Witte aftekeningen mogen voorkomen.
Stokmaat: Tussen de 1.45 en 1.57 meter

Beweging:
De bewegingen zijn vlak, soepel en ruim in alle gangen. Verder is de Akhal Teke atletisch en zeer snel

Karakter en bijzonderheden:
De Akhal Teke is niet altijd even makkelijk in de omgang, heeft een sterke wil en is temperamentvol. Ook heeft hij een enorm uithoudingsvermogen. Hij kan enorme
afstanden afleggen en heeft dan geen eten of drinken nodig.

Gebruik:
De Akhal Teke wordt vaak nog gebruikt door de nomaden. Verder zie je hem veel op de renbaan, maar ook in de sport kom je hem weleens tegen, zo werden de Olympische spelen dressuur ook ooit gewonnen door Absent, een Akhal Teke. Door zin uithoudingsvermogen is de Akhal Teke zeer geschikt voor endurance. Tot de beroemdste lange-afstandsrit behoorde een toch van ruim vierduizend kilometer dwars door de woestijn, die Akhal Tekes in 1935 in vierentachtig dagen maakten.

Interessante feiten:
De Akhal Teke was beroemd om zijn toewijding jegens zijn ruiter. Dit kwam ook door de Toerkmeense Trainingsmethoden. Een jong paard werd alleen in een kuil of omheiing gezet. Daar werd het dier door iedereen, behalve de eigenaar met stenen bekogeld. Alleen hij behandelde het dier vriendelijk en gaf het voedsel. Zo leerde het paard slechts een man te vertrouwen en alle anderen te vrezen. Dit zou het wat moeilijke temmperament van dit ras kunnen verklaren.